Η ιστορία είναι σαν ένας δρόμος γεμάτος στροφές. Στροφές που όταν τις «παίρνεις» σωστά επιταχύνεις κι όταν άτσαλα σε «πετάνε» εκτός. Κάποιες φοράς προσπερνάς, κάποιες άλλες φορές σε προσπεράνε, μα τελικά καταλαβαίνεις πως οτιδήποτε αλλάζει, είναι καταδικασμένο κι αυτό με την σειρά του ν’ αλλάξει.
Η απερχόμενη γενιά, αυτή του Πολυτεχνείου, σπατάλησε ίσως την μεγαλύτερη ευκαιρία της νεότερης Ελλάδας. Σε μια περίοδο που το ζητούμενο ήταν η αλλαγή του πολιτεύματος και η δημιουργία νέων πολιτικών μορφωμάτων, αυτή η γενιά δεν κατάφερε να βάλει νέες βάσεις για δημιουργία κομμάτων αρχών.
Κατέληξε σε μια στρεβλή μορφή πολιτικών σχηματισμών, με πιο σύγχρονο προφίλ μεν αλλά αντίστοιχων των προ-δικτατορίας παλαιοκομματικών καθεστώτων, τα οποία είχαν διαιωνήσει όλη αυτή την πελατειακή σχέση, η οποία (αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) είχε ως ένα σημείο, σαν αποτέλεσμα το να φτάσουμε και στη χούντα.
Ενσωματώθηκε μέσα στο σύστημα, το αναπαρήγαγε σε μια πιο σύγχρονη μορφή του και τελικά κι αυτή η γενιά, επέμεινε με τη σειρά της στο ίδιο στρεβλό πολιτικό σύστημα που σήμερα έχει καταλήξει σε αυτή την άθλια μορφή που όλοι ξέρουμε και όλοι θέλουμε να αλλάξουμε.
Η ιστορία ξέρετε, αναθέτει σε κάθε γενιά ένα «ρόλο» κι η αλήθεια είναι πως προόριζε μεγάλο ρόλο για την γενιά της μεταπολίτευσης, εκείνη όμως προτίμησε να υποδηθεί έναν μικρότερο και βολικότερο ρόλο από αυτόν που της ανέθεσε η ιστορία.
Με φόντο την λάμψη του αγώνα κατά της δικτατορίας, και ιεροποιόντας σχεδόν τον εαυτό της, σχεδόν λογικά προέκυψε σαν αγαπημένη της συνήθεια η μετάθεση ευθυνών για οτιδηποτέ κακό, συνήθεια που έχει διαχυθεί σε όλα τα στρώμματα του Ελληνικού κοινωνικού ιστού, μια ασύμμετρη διάχυση ευθυνών.
«Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε, εμείς είμαστε μόνο θύματα.» Όμως κι αυτή η λάμψη του αλάθητου που δίνει μερικές φορές η ιστορία δεν μπορεί να είναι αρκετή για πάντα, έχει κι αυτή τα όρια της, έχει τον κύκλο της.
Το ότι η γενιά της μεταπολίτευσης είναι η γενιά που όντως τόλμησε να αντισταθεί και όντως αγωνίστηκε, κάνει αυτήν την εξέλιξη ακόμα πιο ωδυνηρή.
Βέβαια δεν μπορούμε να πούμε πως αφήνει πίσω της καμμένη γη, θα είναι υπερβολή. Έδωσε μια αναγκαία αίσθηση ελευθερίας η περίοδο της μεταπολίτευσης που μακροσκοπικά ωφέλησε την ελληνική κοινωνία, της έδωσε πολύτιμη αυτοπεποίθηση (ορισμένες φορές βέβαια υπερβολική, στα όρια της έπαρσης).
Είναι ξεκάθαρο όμως ότι από την εποχή των ηρώων του Πολυτεχνείου, διακρίνεται η ανάγκη για πέρασμα στην εποχή των μαζών και των απλών ανθρώπων της, ας μου επιτραπεί ο όρος, νεα-πολίτευσης.
Αυτό που λείπει, κι αυτό που πρέπει να παράξει η σημερινή γενιά, είναι η συνείδηση. Η συνείδηση ενός κοινωνικού ιστού που τα προηγούμενα χρόνια χάθηκε στο όνομα των μεγάλων ιδεών και στις δοξασίες των ηρώων εκείνης της γενιάς. Δοξασίες χτισμένες πάνω σ’ ένα υπερτροφικό «εγώ» που τραυμάτισαν βαθιά τη σχέση μεταξύ της πολιτείας και του πολίτη, σχέση που αν δεν αποκατασταθεί το συντομότερο δυνατόν θα μας βάλει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Καλούμαστε να συνθέσουμε ξανά αυτή την χώρα λοιπόν, κι ίσως να είναι μια ευκαιρία να βγούμε από την νοοτροπία που λέει πως πρέπει να βρούμε κάποιον άλλο να μας κάνει την δουλειά μας. Όταν μπεις στην πραγματική δράση άλλωστε, στην δημιουργία, όταν αφιερώσεις χρόνο και δώσεις χώρο στα πράγματα, σε οδηγεί στο να στο να σταματήσεις με το να ψάχνεις να βρεις άλλους τρόπους να τα φέρεις εις πέρας, να ψάχνεις να βρεις αποδιοπομπιαίους τράγους και ανθρώπους που θα αναλαμβάνουν για ‘σένα να φέρουν εις πέρας την ζωή σου.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλήσουμε αυτή την ευκαιρία, τρομάζω όταν διακρίνω στο πίσω μέρος του μυαλού πολλών (τόσο από τον ευρύ κοινωνικό ιστό όσο και από διάφορες δυνάμεις του πολιτικού μας συστήματος) την αγωνία για το πως θα ξεπεράσουμε την κρίση για να γυρίσουμε πάλι πίσω σε αυτό το μεταπολιτευτικό μοντέλο της στρεβλής ευδαιμονίας που για χρόνια είχαμε.
Γι’ αυτό θέλει προσοχή και συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης απ’ όλους μας. Ο Ελληνικός κοινωνικός ιστός ξέρετε, είναι μια μάζα με ιστορικά αποδεδειγμένα έντονο πολιτικό αισθητήριο, αντιδρά πολιτικά στις κρίσιμες ιστορικά στιγμές, πότε για καλό πότε για κακό, πότε αντιστεκόμενο και πότε αλληλοσπαρασόμενο, η τελική έκβαση όμως της ιστορικής κατάληξης των ημερών μας, είναι μια υπόθεση που βαραίνει όλους μας.
Δημοσιεύτηκε στο VetoNews.gr στις 14.7.2011
έλικας 